Spis treści:
Chociaż często nie zdajemy sobie z tego sprawy, to nasze relacje partnerskie w dorosłym życiu wiążą się z dzieciństwem, a konkretnie ze stylem przywiązania, który wtedy wykształciliśmy. W dzieciństwie byliśmy zdani tylko na naszych rodziców. To oni w różny sposób reagowali na nasze potrzeby. W zależności od tego, jak to robili i od tego, czy byli blisko dziecka, wykształcili w nas jeden z trzech stylów przywiązania. Ojcem teorii przywiązania jest John Bowlby. Był on brytyjskim psychologiem i psychoanalitykiem. Na bazie jego teorii Mary Ainsworth wyodrębniła 3 style przywiązania. Sprawdź, który ze stylów wykształciłeś i jak może on się przekładać na Twoje relacje!
Styl bezpieczny
Charakterystyczne dla stylu bezpiecznego jest odczuwanie poczucia bezpieczeństwa oraz zaufanie do obiektu, do którego się przywiązaliśmy. W dzieciństwie tym obiektem jest jeden z rodziców, a w życiu dorosłym może to być np. partner. W naszej głowie obiekt przywiązania jest dla nas dostępny i gotowy do udzielenia nam wsparcia i zaopiekowania się nami. Dzięki bezpiecznemu stylowi przywiązania buduje się poczucie własnej wartości. Żyjemy z przekonaniem, że mamy prawo do miłości oraz bliskości i to wcale nie jest czymś złym. Dziecko z bezpiecznym stylem przywiązania chętnie poznaje świat i jest ciekawskie. Z kolei dorosły nie ma problemów z nawiązywaniem i utrzymywaniem bliskich relacji społecznych. Potrafią oni tworzyć relacje, które będą trwałe i zdrowe. Dorośli z bezpiecznym stylem przywiązania kontrolują swoje emocje, wyznaczają granice i nie mają problemu z byciem zależnym od innej osoby.
Styl unikający
Dziecko, u którego wykształcił się styl unikający, uważa, że jest bezbronne i bezsilne. Styl ten najczęściej wykształca się podczas próby nawiązania bliskości z rodzicem, która kończy się karą dla dziecka. Dorosły ze stylem unikającym nie będzie wyrażał emocji i poszukiwał wsparcia. Swoich rodziców będzie uważał za krytycznych i surowych. Bliskość i intymność nie będą dla takiej osoby niczym przyjemnym. Osoby te próbują pokazać, że są emocjonalnie niezależne np. poprzez brak płaczu czy irytacji po kłótni. Dorosły będzie chętnie nawiązywał nowe znajomości, ale będzie się z nich wycofywał, gdy staną się bliższe. Jest to spowodowane strachem przed odrzuceniem. Takie osoby często nawiązują niezobowiązujące relacje. W wielu przypadkach w stałym związku próbują nadmiernie wszystko kontrolować.
Styl lękowo-ambiwalentny
Styl lękowo-ambiwalentny wykształca się u dzieci, które doświadczają niespójnej opieki. Nie mają one pewności co do obiektu przywiązania: jednego dnia czują się kochane, a drugiego czują się jak przeszkoda. Powoduje to w dziecku niepokój i utratę poczucia bezpieczeństwa. Dziecko, które wykształciło styl lękowo-ambiwalentny odczuwa silną potrzebę sprawdzania, czy rodzic jest blisko. Widać to w sytuacji, gdy rodzic wychodzi z pokoju – dziecko próbuje go powstrzymać, a po całej sytuacji cieszy się, ale pokazuje też złość. Dorosły ze stylem lękowo-ambiwalentnym będzie postrzegał swoich rodziców jako kontrolujących i niespontanicznych. Osoby te często zamartwiają się, czy ich partner ich kocha, czy jest dostatecznie zaangażowany w ich relacje. Często martwią się również, czy ich miłość względem partnera nie jest zbyt duża. Osoby z tym stylem są bardzo zazdrosne i czują się niedoceniane przez partnera. W niektórych przypadkach pojawiają się także zachowania agresywne i groźby zakończenia relacji. Ich zdaniem wzmocni to ich więź z partnerem.